Η βάση της φορολογίας στις δυτικές κοινωνίες βασίζεται στην ιδέα της ανταποδοτικότητας.
Οι πολίτες πληρώνουν φόρους για να λάβουν ως αντάλλαγμα κάποια δημόσια αγαθά και
υπηρεσίες δωρεάν ή τουλάχιστον με πολύ χαμηλό κόστος.
Όταν δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα, το σύστημα προσομοιάζει σε έννομη αρπαγή.
Είναι αυτό που διαφοροποιεί τον εφοριακό από τον ληστή.
Είναι αυτό που διαφοροποιεί τον εφοριακό από τον ληστή.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, η έννοια της ανταποδοτικότητας ως βάση της φορολογίας είναι σχεδόν ξένη.
Ελάχιστοι την επικαλούνται και τη χρησιμοποιούν σε δημόσιες συζητήσεις που έχουν αντικείμενο τη φορολογία.
Ελάχιστοι την επικαλούνται και τη χρησιμοποιούν σε δημόσιες συζητήσεις που έχουν αντικείμενο τη φορολογία.
Κι αυτό παρά την κατακόρυφη αύξηση των φορολογικών βαρών εν μέσω παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης και του χαμηλού επιπέδου των παρεχόμενων δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, π.χ. αστυνομία, εκπαίδευση κ.ά.
Στο εξαιρετικό, αν και ολίγον υπερβάλλον, βιβλίο «Μαύρη Βίβλος της Ελληνικής Οικονομίας», ο Τάκης Μίχας επιχειρηματολογεί υπέρ της άποψης ότι η βάση της φορολογίας στην Ελλάδα στηρίζεται σε δύο διαφορετικούς πυλώνες:
Πρώτον, στη τιμωρία όσων θεωρούνται εύποροι.
Δεύτερον, στην αναδιανομή. Η φορολογία είναι το τίμημα που πληρώνουν οι πολίτες για να δείξουν «κοινωνική αλληλεγγύη» προς τρίτους, π.χ. στους στρατούς των διορισμένων στον δημόσιο τομέα.
Πρώτον, στη τιμωρία όσων θεωρούνται εύποροι.
Δεύτερον, στην αναδιανομή. Η φορολογία είναι το τίμημα που πληρώνουν οι πολίτες για να δείξουν «κοινωνική αλληλεγγύη» προς τρίτους, π.χ. στους στρατούς των διορισμένων στον δημόσιο τομέα.
Σύμφωνα με τον κ. Μίχα, αυτό οφείλεται στην ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς και εξηγεί γιατί δεν υπάρχει συνειδητή φοροαντίσταση στην Ελλάδα, παρότι έχουν υπάρξει κινήματα όπως το «δεν πληρώνω διόδια» πριν από λίγα χρόνια.
«Γι’ αυτό σήμερα ο Έλληνας πολίτης φοροδιαφεύγει αντί να φοροαντιστέκεται» γράφει ο ίδιος. «…Έχοντας ουσιαστικά λησμονήσει τον βασικό λόγο για τον οποίο υπάρχει φορολογία σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία (ανταποδοτικότητα), καταφεύγει στη φοροδιαφυγή, που μπορεί να θεωρηθεί μια ακατέργαστη, ενστικτώδης μορφή φοροαντίστασης».
Φυσικά, δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες φοροδιαφυγής, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται μεγάλες αδικίες.
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η άποψη του κ. Θεοχάρη, ο οποίος παραιτήθηκε πρόσφατα από Γ.Γ. Δημοσίων Εσόδων, για τους φόρους δεν βασιζόταν στην ανταποδοτικότητα, αλλά στην «τιμωρία».
Αν όμως ο κ. Μίχας έχει δίκιο, το συμπέρασμα είναι άκρως ριζοσπαστικό.
Η λύση δεν είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά η μετατροπή της σε συνειδητή φοροαντίσταση, δηλαδή σε ένα κίνημα του τύπου «δεν πληρώνω φόρους» αν το κράτος δεν προσφέρει ανάλογα ανταλλάγματα σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες.
Η λύση δεν είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά η μετατροπή της σε συνειδητή φοροαντίσταση, δηλαδή σε ένα κίνημα του τύπου «δεν πληρώνω φόρους» αν το κράτος δεν προσφέρει ανάλογα ανταλλάγματα σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες.
Dr. Money
απόσπασμα από
