Σωτήρης Μιχ. Τσιλίκας
23 Ιουλίου 2014
Τα Εφιαλτικά Μνημόνια, οι αυτοκτονίες και η ελπίδα
Ο γονιός νοιάζεται για τα παιδιά του και μερικές φορές φθάνει μέχρι και αυτοθυσίας. Εκτός και αν είναι ένας ανώριμος -αδιάφορος γονιός, ή ένας τομαριστής, ή ακόμα χειρότερα ένας διεστραμμένος, που τότε χρειάζεται να τον αναλάβει Εισαγγελέας.
Συμβολικά οι 300 Βουλευτές μας, πέραν του ότι ο αριθμός τους μας παραπέμπει στους 300 Λεωνίδες που κλήθηκαν να φυλάνε Θερμοπύλες, ονομάζονται και πατέρες - μητέρες του έθνους.Και να μην ξεχνούμε: Πέραν από τους όποιους κατά καιρούς <<Πέρσες>>, υπάρχουν πάντα και οι (ντόπιοι) Εφιάλτες.
Πόσοι απ΄ αυτούς τους πατέρες – μητέρες του έθνους νοιάζονται για τα παιδιά τους, δηλαδή τους πολίτες και θυσιάζονται γι΄ αυτούς?
Μήπως κατ΄ αναλογίαν υπάρχουν και ανώριμοι - αδιάφοροι, ή τομαριστές και διεστραμμένοι <<πατέρες / μητέρες>> και χρειάζεται να υψώσουν το ανάστημά τους και να εμφανισθούν επί τέλους Τερτσέτηδες και Πολυζωίδηδες να τους καθήσουν στο σκαμνί ?
Μήπως η Δικαιοσύνη χρειάζεται να βγάλει το πανί από τα μάτια της, να πάψει να είναι τυφλή, να ανοίξει διάπλατα τα καθάρια μάτια της, ώστε να δει την αλήθεια και να γίνει πραγματικά δίκαιη ? Μήπως σαν ηθελημένα τυφλή, πέραν του γνωστού σκεπτικού, στους πονηρούς καιρούς που ζούμε, εξυπηρετεί τους ανώριμους, αδιάφορους, τομαριστές και διεστραμμένους, παίζοντας το παιχνίδι τους ?
Στην εποχή των Μνημονίων, κοντά στα ξερά -ως γνωστόν- καίγονται και τα χλωρά.
Στην εποχή των Εφιαλτικών Μνημονίων, τσακίζεται η Μεσαία τάξη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Στην εποχή των Μνημονίων παράγονται νόμοι άδικοι, που στραγγίζεται νομότυπα ο Ελληνικός λαός, που τυλίγεται σε μια κόλα χαρτί - βρόγχο που τον στραγγαλίζει.
Στην εποχή των Μνημονίων πετυχαίνεται η τροχοπέδη στην ανάπτυξη.
Στην εποχή των Μνημονίων αιμορραγεί η Ελλάδα, χάνοντας τον αφρό της νιότης και του μυαλού, στην Μετανάστευση και τον ξεριζωμό στην ξενιτιά.
Στην εποχή των Μνημονίων κάνουν πάρτι τα ντόπια και ξένα τρωκτικά, ροκανίζοντας την περιουσία του Ελληνικού λαού που την κράτησε με θυσίες και αίμα.
Στην εποχή των Μνημονίων ένα ολόκληρο μεγάλο χωριό, μια κωμόπολη με 5.000 ή και 6.000 πολίτες έχει αυτοκτονήσει.
Τι κάνουν για όλα αυτά οι πατέρες – μητέρες του έθνους ?
Τι κάνουν για όλα αυτά οι Εισαγγελικοί Λειτουργοί και οι Δικαστές ?
Τι κάνουν για όλα αυτά οι λεγόμενοι Πνευματικοί Άνθρωποι ?
Τι κάνουμε όλοι εμείς, τα <<παιδιά>>, οι απλοί πολίτες ?
Προφανώς πολλοί από μας είμαστε στις αγκάλες του Μορφέα. Μπορεί και να μας <<ψεκάζουν>> (πολύ βολικό αυτό). Ίσως να ανήκουμε στους πλανημένους και ταυτόχρονα στους ολέθρια βολεμένους. Μπορεί πάλι να περιμένουμε κάποιον Σωτήρα να μας σώσει. Μπορεί ακόμα να τόχουμε πάρει απόφαση για το μέλλον και να προβάρουμε τις αλυσίδες μας.
Υπάρχει ελπίδα ? Υπάρχει φως ?
Ίσως χρειάζεται να κάνει ο καθένας μας το προσωπικό του ταξίδι στην Ιθάκη του, να γνωρίσει τον εαυτό του και ύστερα το δυνατό Εγώ να μετεξελιχθεί στο Εμείς, στα πλαίσια πραγματικής αλληλεγύης. Και αυτό να αφορά όλους μας και τους <<Πατέρες / μητέρες>> και τα <<παιδιά>>.
Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, ας γρηγορούμε ή ας το φιλοσοφήσουμε στον αναπαυτικό καναπέ μας ή ας το ρίξουμε στον ωχαδερφισμό, στην τυφλότητα ή στον θρήνο. Ο καθένας ας διαλέξει ότι του ταιριάζει.
Και ένα ποίημα:
Σωτήρης Μιχ. Τσιλίκας
Η 25η ώρα
Μάιος 2014
Κρίσιμο το 24άωρο, λεν στην Εντατική
Νάταν να τρέξει γρήγορα να πάρουμε ανάσα
Αργοί οι δείκτες, κολλημένοι στο καντράν
Σαδιστικά ακίνητοι, ορίζανε τον χρόνο
Τον βρήκανε στο ξωχικό, που του 'δινε ζωή
Άψυχο σχεδόν στον καναπέ, δίπλα στο παραθείο
Αγώνα δρόμου κάνανε με τους θεούς γιατρούς
Και οι σειρήνες ούρλιαζαν να μην κοπεί το νήμα
Ποιος του ΄δωσε το κώνειο, σα γιατρικό να πιει
Ποιος κίνησε το χέρι του ν' απλώσει στο ποτήρι
Ποιος του ΄κρυψε έρμους γονείς, γυναίκα και παιδί
Ποιος το μυαλό του θόλωσε να κάνει χαρακίρι
Πιέστηκε όπως όλοι μας στους χρόνους τους κακούς
κι αντί να βγάλει το θυμό σ' αυτούς τους δολοφόνους
έκανε την απόσυρση σε φίλους και γνωστούς
κι ήρθαν απ΄ τα Μνημόνια, θλίψη πολλή με πόνους
Λούφαξε, λαβωμένο ζωντανό, μήπως και πάψει να πονά
Στης μοναξιάς τη σιωπή, μες στην πλανεύτρα νύχτα
Χάθηκε η αγάπη κι έπαψε πια τον εαυτό να συμπονά
Κακά φαντάσματα, ενοχές, θέριεψαν τον πόνο και την πίκρα
Νοιώθεις πως φταίς εσύ για όλα αυτά, πως είσαι εσύ ο θύτης
Και στην κακιά μαύρη στιγμή, ταυτίζονται θύμα και θύτης
Ψάχνεις ανέλπιδα ανάσαση να βρεις, τον πόνο να ξορκίσεις
Κρατάς μαχαίρι κοφτερό, με στόχο τον θύτη να ξεσχίσεις
Στο 24 ωρο ακριβής, η Άτροπος σκούπισε το ψαλίδι
Στ΄ αλώνια της Εντατικής, ο Χάρος το πήρε το παιχνίδι
Αχ! Να είχαν μια ώρα ακόμα οι θεοί, να κάνανε το θαύμα
Στις 25 ώρες να ηχεί χαρμόσυνα η καμπάνα
Όμως
Μαύρες καμπάνες χτύπησαν και σήμαναν το τέλος
Ανάθεμα στην μοναξιά
Φωτιά στους δολοφόνους
Κρεμάλα στους δοσίλογους
Σφαίρες στους Εφιάλτες
