(ενορχήστρωση-πιάνο: Edwin Pieter Schmisheimer, μπάσο: Phaedra Kwant, ντραμς:Arno Nieuwenhouize), μαζί με την Πολυτονική Ορχήστρα του Δημοτικού Ωδείου Κατερίνης υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Παναγιώτη Λυμπανοβνού, η οποία επιλέχτηκε από το συνθέτη ειδικά γι’ αυτή τη βραδιά, τη Δημοτική Χορωδία Λιτοχώρου, τη Χορωδία της Εστίας Πιερίδων Μουσών υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Ευθύμη Μαυρίδη, την παιδική Χορωδία του Δήμου Αιγινίου υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Μιχάλη Καριοφυλλίδη, καθώς και με τα παιδιά των εκπαιδευτηρίων «Πλάτων» που απήγγειλαν ποιήματα.
«Μετά από μία δεκαετία, που έπαιξα με το Μίκη Θεοδωράκη
–πραγματικά υπέροχες στιγμές, ξαναβρέθηκα στην Ελλάδα φέτος, με σκοπό να βρω
ορχήστρα και χορωδίες, να δω το επίπεδό τους και αν μπορώ να γράψω μουσική γι
αυτούς. Και τότε είπα πως η Ελλάδα δεν είναι μόνο για διακοπές, αλλά και για
πολιτισμό. Εξάλλου, κάθε πολιτισμός πήρε στοιχεία από τον ελληνικό.
Ερχόμενος δεύτερη φορά στην Ελλάδα, διερωτήθηκα αν μπορώ να γράψω μουσική
για τον Όλυμπο και απάντησα καταφατικά, θέτοντας όμως ως όρο να επισκεφτώ το
βουνό. Πήρα το αυτοκίνητο και στάθηκα, αγνάντεψα το τοπίο. Είναι απλά
μαγευτικό. Τότε, ήταν σίγουρο πια πως θα έγραφα μουσική για τον Όλυμπο. Σίγουρο
ήταν και πως θα το έκανα με ανθρώπους της περιοχής. Έτσι, βρήκα τον Παναγιώτη
και τον Ευθύμη, το συζητήσαμε, τους έστειλα κάποια κομμάτια, τους άκουσα το
χειμώνα και συμφωνήσαμε πως θα συνεργαστούμε. Επισκέφτηκα την Ελλάδα, ξανά τον
Μάιο˙ είχαμε μπροστά μας τον Ιούνιο, οπότε και κάναμε ορισμένες πρόβες.
Επέστρεψα τον Ιούλιο και οι πρόβες έγιναν εντατικότερες.»
Όσο για τη βραδιά, είπε πως «ήταν μία συναρπαστική στιγμή˙ το να έχεις
συνθέσει τη μουσική και να την παρουσιάζεις για πρώτη φορά στο κοινό, για πρώτη
φορά με αυτή την ορχήστρα και αυτές τις χορωδίες.»
Σε ό,τι αφορά τα ποιήματα[1]
επεσήμανε: «δεν μου έφτανε μόνο η μουσική. Ήθελα παιδιά, έντεκα – δώδεκα χρόνων
να απαγγείλουν ποιήματα˙ όχι έτοιμα, αλλά να γράψουν δικά τους, να αποτυπώσουν τι τους εμπνέει στον
Όλυμπο. Έτσι, είχαμε έναν συνδυασμό ποιημάτων, ανθρώπων, μουσικής και όλα αυτά στην
περιοχή του Ολύμπου. Είναι απίστευτο!»
Ο Eddy Koopman, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην ελληνική φιλοξενία:
«Πρέπει να πω πως είμαι περήφανος για τους ανθρώπους. Η φιλοξενία είναι μοναδική.
Όλοι να εξυπηρετήσουν. Ο καθένας από την ομάδα ήθελε να πετύχει αυτό το
εγχείρημα και για μένα αυτό ήταν επιτυχία. Φεύγω με τελευταία εικόνα να
στέκομαι στην πλαγιά του βουνού, να παίζω τη μουσική για πρώτη φορά, να βλέπω
τους ανθρώπους –μία τόσο μεγάλη ορχήστρα, περίπου 40 άτομα- να παίζουν τη
μουσική μου. Μοναδικό!»
Για τα επόμενα σχέδιά του είπε χαρακτηριστικά: «Στόχος είναι να κάνω
περισσότερα εδώ στην Ελλάδα. Να συνθέσω νέα κομμάτια, να γράψω μουσική για τα
μπουζούκια -το χαρακτηριστικό μουσικό όργανο της Ελλάδας- ειδικά αυτά της
ορχήστρας. Ακούστηκαν ήδη τέσσερα, αλλά θέλω περισσότερα. Ελπίζω να
κυκλοφορήσει σύντομα κι ένα cd με τα τραγούδια
της παράστασης»
Τέλος, ερωτηθείς για την κρίση και πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τα
προσκόμματα, ώστε να περιέλθουμε σε τροχιά ανάπτυξης και ισορροπίας, ιδιαίτερα
σε προσωπικό επίπεδο σημείωσε: «Ειδικά γι΄ αυτήν την περίοδο, μπορούμε να πούμε
πολλά. Λόγω της έλλειψης χρημάτων είναι όλοι στενοχωρημένοι. Είναι αλήθεια πως
πάμε από το κακό στο χειρότερο και τα λεφτά λιγοστεύουν. Μπορώ όμως να σας προσφέρω
τη μουσική μου˙ είναι διεθνής, δεν έχει να κάνει με σύνορα, γλώσσες και χρήματα,
αλλά με συναισθήματα. Ζεις με το να αισθάνεσαι. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχεις
να κάνεις με ανθρώπους, ανεξάρτητα από το αν μιλάς διαφορετική γλώσσα. Ο καθένας
καταλαβαίνει το νόημά της. Έτσι, η λύση για να βγούμε από την κρίση είναι να
κάνουμε μουσική. Να στείλουμε τα παιδιά να μάθουν ένα μουσικό όργανο, καθώς με
αυτό μπορείς να κάνεις τα πάντα και γιατί παίζοντας τα ξεχνάς όλα. Σίγουρα τα χρήματα
είναι σημαντικά˙ κι εγώ τα χρειάζομαι. Δεν είναι όμως το παν. Η μουσική σου χαρίζει
τα πάντα. Με τη μουσική, κλαις και γελάς, ενώ με τα λεφτά τίποτα. Απλά, δίνεις και
παίρνεις, αυτό είναι όλο».
Κι όταν ο ίδιος ο συνθέτης, ως λάτρης της ελληνικής μουσικής, σου
διαβεβαιώνει τα όνειρά του για τους ανθρώπους του τόπου σου, εσύ δεν έχεις παρά
να στηρίξεις με όλες σου τις δυνάμεις τις προσπάθειες των δικών σου ανθρώπων,
που με φάρο το χειροκρότημα συνεχίζουν να προσφέρουν ανιδιοτελώς ό,τι αγαπούν
και ό,τι τους χαρίζει δύναμη και ζωντάνια. Και εις μελλοντικές συνεργασίες,
λοιπόν!
[1] Τα ποιήματα απήγγειλαν μαθητές των εκπαιδευτηρίων «Πλάτων». Το συντονισμό
της ομάδας ανέλαβε η κα. Σοφία Παπαδοπούλου, φιλόλογος.
