Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Σπάνια ένα συνδικαλιστικό σωματείο έχει επιδείξει τόσο μεγάλη ακαμψία, ώστε να βρεθεί σε αντιπαράθεση με τους πάντες – την κοινωνία, το σωματείο – ομπρέλα που είναι η ΑΔΕΔΥ, τα κόμματα στα οποία οι ίδιοι οι συνδικαλιστές του ανήκουν.
Άγνωστο τι είναι αυτό που τύφλωσε τόσο πολύ την ΟΛΜΕ, ώστε να οδηγήσει έναν ολόκληρο κλάδο σε μια πρωτοφανή στρατηγική ήττα, παίρνοντας στον λαιμό της όλους τους εκπαιδευτικούς.
Και τυφλώθηκαν τόσο πολύ, που, στην διαδήλωσή τους, τόλμησαν να φερθούν με επικίνδυνα ανόητο τρόπο, βγάζοντας ένα αυτοσχέδιο τανκ στους δρόμους της Αθήνας και κραδαίνοντας αφίσα με το… πουλί της χούντας - δηλαδή, ξέφυγαν τελείως!
Τυφλώθηκαν τόσο πολύ, που δεν μπόρεσαν έστω και την τελευταία ώρα να λάβουν το μήνυμα της ΑΔΕΔΥ, που ξεκαθάρισε ότι απεργία μέσα στις Πανελλαδικές δεν μπορεί να λάβει την κάλυψη της και αρνούμενη να κηρύξει απεργία την πρώτη ημέρα των πανελλαδικών.
Τυφλώθηκαν τόσο πολύ, που αποφάσισαν να μην υπακούσουν σε απόφαση για απεργία που έλαβε το τριτοβάθμιο σωματείο στο οποίο υπάγονται, καλώντας τα μέλη τους να σπάσουν την απεργία (που κηρύχθηκε γι’ αυτούς)!
Τυφλώθηκαν τόσο πολύ, που κάθισαν και έγραψαν ανοιχτή επιστολή στους μαθητές τους, αραδιάζοντάς τους ένα σωρό ανακρίβειες και μιλώντας τους για το… χαρτζιλίκι τους που λιγοστεύει και για το… «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας»!
Οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης οφείλουν να κατανοήσουν πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να τους εκπροσωπούν – ανεξαρτήτως παρατάξεων.
Διότι στην καλύτερη περίπτωση, έχουν χάσει τα λογικά τους – για συνδικαλιστική ευελιξία, ούτε λόγος.
Δεν είναι δυνατόν να μην βρίσκεις ούτε έναν σύμμαχο (αν εξαιρέσουμε την συνδικαλιστική ηγεσία των δασκάλων και τους εργαζομένους στον… ΗΣΑΠ!) και να επιμένεις στο δικό σου, πέφτοντας (παραζαλισμένος και έχοντας εντελώς χάσει τον έλεγχο των κινήσεών σου) από το ένα λάθος στο άλλο.
Δεν είναι δυνατόν να εκπροσωπείς εκπαιδευτικούς και να βγάζεις στους δρόμους τανκς και πουλιά της χούντας.
Το πρωτοφανές αυτό φιάσκο έχει ονοματεπώνυμα – επίσης ανεξαρτήτως παρατάξεων.
Η μόνη λύση τώρα είναι να ομολογήσουν την αποτυχία τους και να παραιτηθούν από τις θέσεις τους, ώστε να ακολουθηθούν οι νόμιμες και δημοκρατικές διαδικασίες, προκειμένου οι εκπαιδευτικοί να αποκτήσουν την συνδικαλιστική ηγεσία που τους αξίζει.
Αν τα συγκεκριμένα πρόσωπα έχουν τόσο πολύ τυφλωθεί ώστε να μην βλέπουν την ανάγκη να εγκαταλείψουν το καταστροφικό σκηνικό ερειπίων το οποίο δημιούργησαν, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την καθαίρεσή τους.
Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, άλλος δρόμος δεν υπάρχει…
