Κανένας Πρετεντέρης δεν μπορεί να απαλλάξει το πολιτικο-μιντιακό σύστημα από τις ευθύνες του για την κρίση!

Μας το έστειλε ο Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλος..... Ευχαριστούμε πάρα πολύ 

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1.        Δύο στόχους φαίνεται να επιδιώκει κυρίως ο κ. Ι. Πρετεντέρης (Ι. Π) με το βιβλίο του “Ο ψυχρός εμφύλιος”: Να απαλλάξει το πολιτικο-μιντιακό σύστημα απ’ τις ευθύνες του για την καταστροφική κρίση της Χώρας και να πείσει για την ορθότητα της πολιτικής ανάλυσής του για την

 κρίση, κατά την τριετία της “αφήγησής” του.

2.          Επιχείρηση παραπλάνησης η απόπειρα για την απαλλαγή από τις ευθύνες τους.

(α)       Ρωτάει ο Ι. Π: “Πώς καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε; Πώς εκτροχιάστηκε με τόση ευκολία μια ολόκληρη χώρα; Πώς βυθίστηκε τόσο αναπάντεχα κι απροσδόκητα στην αποσταθεροποίηση;”.  

Και δίνει ο ίδιος μια απάντηση που βολεύει:

- “Η καταστροφή προέκυψε επειδή το παραδοσιακό σύστημα εξουσίας απέτυχε όχι μόνο να την προβλέψει ή να την αντιμετωπίσει, αλλά και να την διαχειριστεί”.

- “Η χώρα καταστράφηκε γιατί συγκεκριμένοι άνθρωποι πήραν συγκεκριμένες αποφάσεις τη συγκεκριμένη στιγμή. Η καταστροφή της χώρας έχει ονοματεπώνυμα, για να μην πω μόνο ένα. Πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε με ονοματεπώνυμα για να μη μένουμε στη γενική ιστορία ότι φταίει η μεταπολίτευση”.

(β)        Δεν είναι, όμως, τα πράγματα όπως τα εμφανίζει ο κ. Πρετεντέρης!     

- Η Χώρα δεν “βυθίστηκε στην αποσταθεροποίηση τόσο αναπάντεχα κι απροσδόκητα”, δεν “εκτροχιάστηκε με τόση ευκολία” ούτε καταστράφηκε μόνο από “τα πρόσωπα και τα γεγονότα” μιας τριετίας.

Βρισκόταν ήδη σε διάλυση το 2009, η διάλυσή της συντελέστηκε σταδιακά τα τελευταία τριάντα χρόνια και γι’ αυτήν ευθύνεται ολόκληρο το πολιτικο-μιντιακό σύστημα –αστικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ κ.λ.π.), μίντια, συνδικαλιστές.

Και ευθύνεται γιατί την προκάλεσε, όχι γιατί απλώς «απέτυχε να την προβλέψει και να την διαχειριστεί».

- Τη διάλυση αυτή την ζήσαμε, γνωρίζουμε λοιπόν από πρώτο χέρι πώς και από πού προήλθε και δεν περιμένουμε να μας την “εξηγήσουν” οι πρετεντέριοι “ιστορικοί”, όπου ο ίδιος μας παραπέμπει (“Τα πιο πίσω είναι αρμοδιότητα των ιστορικών”!), για να ξεμπερδέψει, έτσι απλά και στα γρήγορα, με τα δυσάρεστα.

- Οι “συγκεκριμένοι άνθρωποι” δεν είναι ΜΟΝΟ οι Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου, και μάλιστα μόνο για τα πεπραγμένα τους της τριετίας.

Είναι και όλοι εκείνοι “της μεταπολίτευσης”, πολιτικοί και αρθρογράφοι/σχολιαστές-υπάλληλοι των μίντια, που, με τις πράξεις, τις παραλείψεις και τον λόγο τους, εμπόδισαν  τη Χώρα να αποκτήσει σύγχρονους θεσμούς και τους πολίτες  σεβασμό στον Νόμο, που δεν πρόσφεραν παράδειγμα, που διάλυσαν ή ανέχθηκαν τη διάλυση της παιδείας, της υγείας, της δημόσιας διοίκησης…, που υπέθαλψαν ή ανέχθηκαν την αναξιοκρατία, την ανομία και τη διαφθορά παντού, στα κόμματα, τον συνδικαλισμό, στις εφορίες, πολεοδομίες, νοσοκομεία, δημόσια  έργα, προμήθειες…

3.           Ρηχή και αντιφατική η  πολιτική ανάλυση στην αρθρογραφία Πρετεντέρη για τα καίρια ζητήματα (α) της κυβερνητικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και (β) των εκλογών του 2012.  

Αυτό δείχνει μια προσεκτική ανάγνωση των κύριων σημείων της: 

(α)  Για το ζήτημα της κυβερνητικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ:

- Η (αρχικά) αντιμνημονιακή στάση της ΝΔ “λογικά θα οδηγούσε σε επικράτηση της ΝΔ στις επόμενες εκλογές και σε σταδιακή προσαρμογή της στους βασικούς άξονες του προγράμματος. Ενδεχομένως η νέα κυβέρνηση να κατάφερνε την επανεξέταση μερικών από τις επαχθέστερες δεσμεύσεις του Μνημονίου. Η συμμετοχή, όμως, της ΝΔ στη διακυβέρνηση ακύρωσε εκ των πραγμάτων αυτήν την λειτουργία και ναρκοθέτησε την ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία”.

Αν είναι δυνατό! Να πάρει την κυβέρνηση ο Σαμαράς με την τότε αντιμνημονιακή του στάση και αμέσως μετά να… “προσαρμοστεί στους βασικούς άξονες του Μνημονίου”!

- “Αν οι διαβουλεύσεις μεταξύ Παπανδρέου και Σαμαρά (για την επιλογή του Παπαδήμου ως πρωθυπουργού) οδηγούνταν σε αδιέξοδο, τότε, αργά ή γρήγορα αλλά σχεδόν αναπόφευκτα, το αδιέξοδο θα άνοιγε τον δρόμο στις εκλογές”.

Ο Ι. Π δεν αναρωτιέται γιατί ο Σαμαράς επέλεξε, ορθώς, όχι εκλογές αλλά συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, παρά τις επιθυμίες κάποιων των μίντια!

- Με τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, “οδηγηθήκαμε σε δεύτερο Μνημόνιο, χωρίς να γίνει η παραμικρή αυτοκριτική για την αποτυχία του πρώτου. Και χωρίς τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις μετά την αποτυχία”.

Η επιλογή, ορθή κι αυτή, του Σαμαρά δείχνει την ουτοπία του “όχι στον μονόδρομο” των ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Ανεξάρτητων Ελλήνων και Χρυσής Αυγής (αλλά και εκείνου του Ι. Π).

- “ΠΑΣΟΚ και ΝΔ άφησαν να παγιωθεί η εντύπωση πως, ούτως ή άλλως, θα κυβερνήσουν μαζί. Κι ότι όχι μόνο θα κυβερνήσουν μαζί, αλλά και θα κυβερνήσουν με ένα πρόγραμμα το οποίο είναι απολύτως δεδομένο” .

Αυτή δεν ήταν η μόνη ρεαλιστική λύση; Είναι προς ψόγον ότι δεν το έκρυβαν; 

 (β)  Για το ζήτημα των εκλογών μετά την διακυβέρνηση Παπαδήμου:

- “Τόσο οι Ευρωπαίοι εταίροι όσο και οι Έλληνες υποστηρικτές τους ήθελαν να κλείσει αμετάκλητα η αμφισβήτηση του Μνημονίου πριν ανοίξουν οι κάλπες, επικαλούμενοι το παράδειγμα της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, όπου τα κόμματα εξουσίας είχαν δεσμευτεί προεκλογικά τι θα αποδεχτούν μετεκλογικά”.

Σωστά! Αν δεν είχε “κλείσει” η “αμφισβήτηση” του Μνημονίου πριν από τις εκλογές, θα μπορούσαμε να την πετύχουμε μετά!

- “Αντί να μετατεθεί για μετά τις εκλογές και να ανατεθεί στη νέα Βουλή, το νέο Μνημόνιο ψηφίστηκε προεκλογικά”.

Σωστά και πάλι! Μετεκλογικά, θα υπήρχε σίγουρα κυβέρνηση της ΝΔ και η Βουλή θα μπορούσε άνετα να ψηφίσει “το νέο Μνημόνιο”!         

- “Δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε (από την GPO) στο διάστημα 30 Νοεμβρίου ως 5 Δεκεμβρίου (2011): Το 56,2 % θέλει οι εκλογές να γίνουν αργότερα” (από ό,τι πρόβλεπε η συμφωνία σχηματισμού της κυβέρνησης Παπαδήμου).

Ούτε οι πολίτες ούτε τα δύο μεγάλα κόμματα ήθελαν τότε εκλογές! Μόνο κάποιοι των μίντια τις ήθελαν.            

4.            Η σύναξη δύο πρώην πρωθυπουργών και πλήθους νυν και πρώην υπουργών και βουλευτών στην παρουσίαση του βιβλίου –αφήγησης πρόσφατων γνωστών γεγονότων, με άνευ ιδιαιτέρων αξιώσεων πολιτική ανάλυση–  ενός αρθογράφου/πολιτικού σχολιαστή:

- Δικαίωσε αυτούς που ισχυρίζονται πως η Ελλάδα είναι “μια ξεχωριστή περίπτωση” αλλά και τον πρώην πρωθυπουργό του “αυτή είναι η Ελλάδα!”. 

Πού αλήθεια, στον κόσμο όλο, θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο;

- Έδωσε ένα ακόμα δείγμα απάντησης στο “ποιος σ’ αυτήν τη χώρα είναι η εξουσία”!

Οι περισσότεροι από τους προσελθόντες στη σύναξη δεν προσήλθαν για τον συγγραφέα, προσήλθαν για τα “αφεντικά” του! Κατανοητό για τους ευνοούμενους ή τους ελπίζοντες στην εύνοια, κρίμα για τους άλλους!

Από τους ΑΝΤΙΛΟΓΟΥΣ (www.antilogoi.gr) Ενότητα ΠΟΛΙΤΙΚΗ