Δια χειρός Αλιθέρση
Ενώ φέτος θα μπορούσε
να είναι μια πολύ καλή χρονιά για τους ελαιοπαραγωγούς, λόγω υπερπαραγωγής
ελιάς, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Οι λόγοι αφενός έχουν σχέση με το υψηλότατο
κόστος παραγωγής και αφετέρου με τις εξευτελιστικές τιμές –τις περισσότερες
φορές κάτω και του κόστους- στις οποίες οι έμποροι παίρνουν το προϊόν τους.
Ειδικά για φέτος, στην αύξηση του κόστους παραγωγής, εκτός
των υπέρογκων τιμών των καυσίμων, των
φαρμάκων, των λιπασμάτων και άλλων παραγόντων που έχουν σχέση με την παραγωγή, συμβάλλουν
και οι υπέρογκες αυξήσεις, που επέβαλαν οι ιδιοκτήτες των ελαιοτριβείων στην παραγωγή του λαδιού.
Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοήσει ότι και τα
ελαιοτριβεία, όπως και οι υπόλοιπες μικρές επιχειρήσεις, χτυπιούνται άγρια από τη υψηλή φορολογία και όχι μόνο, που
επιβάλλει η κυβερνητική πολιτική. Εάν συνεχιστεί αυτή η πορεία, όλες οι μικρές
επιχειρήσεις -άρα και τα ελαιοτριβεία- οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια σε κλείσιμο.
Όμως, σε καμιά περίπτωση κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απόφαση των
ιδιοκτητών τους για την υπέρογκη αύξηση των αμοιβών τους.
Συγκεκριμένα, αυτή η αύξηση ξεκινά από 30% και σε αρκετές περιπτώσεις ιδιαίτερα σε περιοχές
της Βόρειας Ελλάδας, όπως στην
Κεντρική Μακεδονία, ξεπερνά και το 100%. Δηλαδή, ενώ πέρυσι τα ελαιοτριβεία έπαιρναν περίπου το
10% επί της παραγωγής λαδιού, φέτος έχουν ξεπεράσει το 20%. Δηλαδή για κάθε
πέντε ελιές που μαζεύει ο παραγωγός, τη μία πρέπει να τη δώσει στο
ελαιοτριβείο! Και αν υπολογιστούν συνολικά τα έξοδα που απαιτούνται για την
παραγωγή, σε καμιά περίπτωση δεν καλύπτεται
το κόστος της, από την πώληση του προϊόντος.
Από ότι φαίνεται, οι ελαιοτριβείς,
αντί να αντισταθούν στην άδικη φορολογία που τους επιβάλλεται, βρήκαν έναν πολύ εύκολο τρόπο όχι μόνο να
καλύψουν την αύξηση των εξόδων τους αλλά και να αυξήσουν σημαντικά τα κέρδη τους, χτυπώντας στην κυριολεξία τον
παραγωγό και δυστυχώς ερχόμενοι
αντιμέτωποι στην ουσία με το φυσικό τους σύμμαχο. Τίποτα δεν μπορεί να
δικαιολογήσει μια τέτοια τους απόφαση. Και βέβαια, για να έχουν λόγο ύπαρξης, αυτοί θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι, που θα προστάτευαν τον παραγωγό, μιας και
η… «ευνομούμενη» πολιτεία μας
παρέχει… προστασία στους τραπεζίτες, στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στους καναλάρχες, στους μαυραγορίτες!
Σήμερα, το ίδιο το κράτος είναι αυτό που ληστεύει με τον πιο άγριο τρόπο τους πολίτες
του και ο παραγωγός είναι αυτός, που
είναι πρώτος στο στόχαστρο του σημερινού κράτους. Πέραν των
άλλων οι κυβερνώντες δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα, ώστε να αναπτύσσονται
τάσσεις αλληλοεξόντωσης μεταξύ αυτών που πλήττονται από τη βάρβαρη αυτή
πολιτική.
Και αυτό που κάνουν σήμερα οι ιδιοκτήτες των ελαιοτριβείων,
τσιμπώντας το δόλωμα, δεν είναι τίποτα άλλο από το να
πριονίζουν με τα ίδια τους τα χέρια το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.
Εκμεταλλεύονται για πρόσκαιρο κέρδος αυτούς στους οποίους οφείλουν την
ύπαρξή τους, τους ελαιοπαραγωγούς, οι
οποίοι στημένοι στη γωνία βρίσκονται σε αδιέξοδο, αφού δεν έχουν άλλη επιλογή
από το να οδηγήσουν το προϊόν τους στα ελαιοτριβεία.
Θα ήταν ευχής έργο οι
ελαιοτριβείς να «έβγαζαν το λάδι» –μαζί και με τη δική μας βοήθεια- εκείνων
που μας οδήγησαν, βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, στη σημερινή κατάσταση. Όταν όμως επιλέγουν να «βγάζουν το λάδι» των
ελαιοπαραγωγών, ας γνωρίζουν ότι δεν θα είναι μακριά και η σειρά τους!
Ας μην ξεχνάμε ότι ο στόχος των κρατούντων είναι να διαφεντεύουν τη γη και τον πλούτο οι
λίγοι και εκλεκτοί. Για μας τους
υπόλοιπους έχουν άλλα σχέδια, που σήμερα
ο καθείς μας οφείλει να γνωρίζει και φυσικά να παίρνει τις αποφάσεις του.
2/12/12
