Έξω απο το παράθυρο μου βλέπω την βλακεία να γιορτάζει. Απο τη μία ανόητοι πολιτικοί εντός και εκτός συνόρων, μοιάζουν να μην μπορούν να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρο, αναζητώντας πολύπλοκες λύσεις σε απλούστατα ερωτήματα. Απο την άλλη
ελαφρόμυαλοι πολίτες αναμασούν ατάκες των βραδινών δελτίων και στηρίζουν ανελλιπώς τους ανωτέρω πολιτικούς, βρίζοντας ταυτόχρονα και τους δύο!
Νιώθω οτι ζω καθημερινά την ημέρα της μαρμότας σε πολιτική έκδοση. Μία έτσι, μια αλλιώς, κάθε μέρα καταλήγω να ακούω, να βλέπω και να διαβάζω τα ίδια και τα ίδια. Με μικρές παραλλαγές, φοβερές εγχώριες ή ξένες εμπνεύσεις που ξεχνιούνται την επόμενη, βαδίζουμε αργά και βασανιστικά τον μονόδρομο της χρεοκοπίας. Και ενώ το άγχος έχει κυριεύσει τα πάντα, παρακολουθούμε σε πρώτο πλάνο το πολιτικό μαλλιοτράβηγμα για τα επιδόματα των εφοριακών και τις υπερωρίες των ΔΕΚΟ πέφτοντας σε συνολική κατάθλιψη.
Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ σήμερα είναι το εξής:
Αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω να δω επιτέλους χιόνι έξω απο το παράθυρο μου...
Himaira
